Najistotniejsze daty w historii WIPOŚ PŁ
1950 r. Powołana zostaje Katedra Inżynierii i Aparatury Chemicznej na Wydziale Chemii Spożywczej (dzisiejszy Wydział Biotechnologii i Nauk o Żywności). Od tego czasu zaistniała, zarówno na Wydziale Chemii Spożywczej, jak i na Wydziale Chemicznym PŁ, specjalizacja inżynieria chemiczna.
1970 r. Powołany zostaje Instytut Inżynierii Chemicznej na prawach wydziału (od 1988 r. Instytut Inżynierii Chemicznej i Procesowej). Z tym wiązało się uruchomienie kierunku studiów Inżynieria Chemiczna i rekrutacja studentów na wówczas siódmy wydział PŁ.
1976 r. Rada Naukowa Instytutu Inżynierii Chemicznej uzyskuje uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria chemiczna.
1991/1992 r. W Instytucie Inżynierii Chemicznej i Procesowej na prawach wydziału uruchomiony zostaje drugi kierunek studiów Inżynieria Środowiska.
1992 r. Z Instytutu Inżynierii Chemicznej i Procesowej na prawach wydziału powstaje pełnoprawny Wydział Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska i staje się dziesiątym wydziałem PŁ.
1998 r. Wydział uzyskuje prawa habilitacji w zakresie inżynierii chemicznej.
2002 r. Wydział Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska obchodzi uroczyście swoje dziesiąte urodziny. Wydział rekrutował studentów od 1969 r. - jeszcze przed powstaniem w 1970 r., instytutu na prawach wydziału. Pierwsi absolwenci obecnego wydziału uzyskali dyplomy inżyniera w 1974 r.
2004 r. Rada Naukowa Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska uzyskuje uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria środowiska.
Zarys historii
Sięgając do najdawniejszej historii Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska należy wymienić nazwiska - prof. Mieczysława Serwińskiego i prof. Henryka Błasińskiego, ale także prof. A. Dorabialskiej. Alicja Dorabialska uczennica Marii Skłodowskiej-Curie, profesor Politechniki Lwowskiej, w czasie II wojny światowej wykładała chemię fizyczną na tajnych kompletach w Warszawie.
W środku prof. Dorabialska, obok prof. M. Serwiński
(zdjęcie pochodzi z książki Alicji Dorabialskiej "Jeszcze jedno życie")
Wśród jej słuchaczy był Mieczysław Serwiński. Jako jeden z pierwszych zdał, w 1945 r., egzamin dyplomowy na Politechnice Warszawskiej. Prof. Dorabialska zapamiętała jego wyjątkową inteligencję. Zaangażowana, po II wojnie światowej, przez pierwszego rektora PŁ, prof. B. Stefanowskiego, do współtworzenia Politechniki Łódzkiej, ściągnęła M. Serwińskiego do Łodzi, zatrudniła w kierowanej przez siebie Katedrze Chemii Fizycznej na Wydziale Chemicznym PŁ i zainteresowała nową, wtedy, dziedziną wiedzy - inżynierią chemiczną.
Inżynieria chemiczna ukształtowała się na Zachodzie w latach dwudziestych naszego stulecia i gwałtownie rozwijała się w wyniku intensywnego rozwoju przemysłu chemicznego. Obejmowała wiedzę z zakresu inżynierii reakcji chemicznych i procesów jednostkowych - operacji fizycznych lub fizykochemicznych, które umożliwiają odpowiednie przygotowanie substratów oraz wydzielenie i właściwe potraktowanie produktów reakcji, w przemyśle chemicznym i przemysłach pokrewnych.
Mieczysław Serwiński przeszedł w uczelni wszystkie szczeble kariery akademickiej od starszego asystenta do rektora włącznie (prorektor PŁ ds. ogólnych w latach 1962-1968, rektor PŁ w latach 1968-1975), zorganizował w Politechnice Łódzkiej ośrodek naukowo-dydaktyczny inżynierii chemicznej i procesowej, stał się jednym z pionierów tej nauki w Polsce i stworzył podwaliny pod dzisiejszy Wydział Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska.
Początki pracy organizacyjnej i naukowej w dziedzinie inżynierii chemicznej na PŁ miały miejsce w Katedrze Maszynoznawstwa utworzonej, w 1945 r., na Wydziale Chemicznym. Kierownictwo Katedry Maszynoznawstwa objął z-ca prof. Czesław Mikulski . W latach 1947 - 1952 kierownikiem tej katedry był z-ca prof. Mieczysław Serwiński.
Pierwszymi pracownikami naukowo-dydaktycznymi Katedry Maszynoznawstwa byli: mgr inż. Henryk Błasiński, mgr inż. Czesław Pustelnik oraz mgr inż. Jadwiga Jabłońska. Katedra prowadziła dydaktykę dla Wydziału Chemicznego w zakresie przedmiotów inżynierskich (rysunek techniczny, mechanika, maszynoznawstwo ogólne i aparatura przemysłu chemicznego). Katedra zajmowała wówczas skromny lokal o powierzchni ok. 200 m2 na II piętrze w gmachu Wydziału Chemicznego PŁ.
W 1950 roku powołany został w Politechnice Łódzkiej Wydział Chemii Spożywczej (dzisiejszy Wydział Biotechnologii i Nauk o Żywności). Ówczesny rektor PŁ. prof. O. Achmatowicz powierzył prof. Mieczysławowi Serwińskiemu zorganizowanie Katedry Inżynierii i Aparatury Chemicznej na nowym wydziale. Od tego czasu zaistniała w Politechnice Łódzkiej, zarówno na Wydziale Chemii Spożywczej, jak i na Wydziale Chemicznym, specjalność inżynieria chemiczna. Cieszyła się w owym czasie ogromnym powodzeniem i przyciągała najlepszych studentów obu bratnich wydziałów.
Przez pewien okres czasu profesor Serwiński sprawował jednocześnie funkcje kierownika dwóch katedr - Katedry Maszynoznawstwa na Wydziale Chemicznym oraz Katedry Inżynierii i Aparatury Chemicznej na Wydziale Chemii Spożywczej. Rektor prof. O. Achmatowicz od 1 września 1952 r. powołał go na stanowisko dziekana Wydziału Chemii Spożywczej (1952-1956).
Po odejściu prof. Serwińskiego z Wydziału Chemicznego kierownictwo Katedry Maszynoznawstwa sprawowali kolejno: z-ca prof. Jan Szmelter (1952-1953) i z-ca prof. Jerzy Jędrzejowski (1953-1957).
W 1957 roku Katedra Maszynoznawstwa została przekształcona w Katedrę Aparatury Przemysłu Chemicznego, a jej kierownikiem został z-ca prof. Henryk Błasiński. H. Błasiński przerwane wojną studia w Politechnice Warszawskiej wznowił w 1945 r. w Politechnice Łódzkiej. W 1947 r. otrzymał tytuł magistra, w 1959 r. tytuł doktora nauk technicznych (promotorem jego pracy doktorskiej był prof. M. Serwiński), w 1961 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego. Było to pierwsze kolokwium habilitacyjne na Wydziale Chemicznym PŁ i pierwsze, w Łodzi, z zakresu inżynierii chemicznej. W 1967 r. dla potrzeb Katedry Aparatury Przemysłu Chemicznego oddano w nowym Pawilonie Garbarstwa 3-cie i 4-te piętro (około 500 m2) oraz halę technologiczną na parterze (250m2). Profesor Błasiński pełnił funkcję kierownika Katedry Aparatury Przemysłu Chemicznego na Wydziale Chemicznym do września 1970 r. tj. do zmiany organizacyjnej uczelni.
Katedra Inżynierii i Aparatury Chemicznej na Wydziale Chemii Spożywczej od 1957 roku przyjęła nazwę Katedra Inżynierii Chemicznej. W 1958 roku nakładem Politechniki Łódzkiej wydana została pierwsza w Łodzi książka - podręcznik z inżynierii chemicznej "Elementy inżynierii chemicznej" Mieczysława Serwińskiego.
Od roku 1958/59 Katedra Inżynierii Chemicznej mieściła się w pawilonie Wydziału Włókienniczego (dzisiejszy Wydział Inżynierii i Marketingu Tekstyliów), gdzie zajmowała lokal o powierzchni ok. 500m2 w skrzydle B na parterze i na czwartym piętrze.
W latach 70-tych Wydział Chemii Spożywczej uzyskał z Ministerstwa Przemysłu Rolnego i Skupu znaczne fundusze na rozbudowę bazy lokalowej. W projekcie inwestycji przewidziano oddzielny pawilon z halą technologiczną dla potrzeb Katedry Inżynierii Chemicznej.
Katedra Inżynierii Chemicznej prowadziła prace naukowo-dydaktyczne do września 1970 r. tj. do czasu wprowadzenia nowej struktury organizacyjnej uczelni. Zarządzeniem Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego z dnia 20 kwietnia 1970 r. podstawą pracy naukowo-dydaktycznej na uczelni stały się duże jednostki organizacyjne - instytuty.
W dniu 1.09.1970 r., po wprowadzeniu nowej struktury organizacyjnej uczelni, Katedra Inżynierii Chemicznej Wydziału Chemii Spożywczej, kierowana przez prof. dr M. Serwińskiego, połączona została z Katedrą Aparatury Przemysłu Chemicznego Wydziału Chemicznego, kierowaną przez prof. dr hab. Henryka Błasińskiego, w jeden instytut - Instytut Inżynierii Chemicznej. Uzyskał on jednocześnie status instytutu na prawach wydziału. Dyrektorem Instytutu został prof. dr Mieczysław Serwiński. Profesor Serwiński posiadał duży talent wizjonerski. Patrzył szerzej, widział dalej i on głównie reprezentował na zewnątrz kiełkujący wydział. Profesor Błasiński z bogatym doświadczeniem pracy w przemyśle, posiadający podobnie jak prof. Serwiński doświadczenie kierowania dużym wydziałem (w latach 1962-69 był prodziekanem, a w latach 1967-68 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Chemicznego), przyjął stanowisko wicedyrektora i obowiązki dziekana. Swój harmonijny, dynamiczny rozwój, przez pierwsze lata istnienia, Instytut Inżynierii Chemicznej niewątpliwie zawdzięczał twórczemu współdziałaniu obu Profesorów.
W pierwszych władzach Instytutu prodziekanem ds. nauki został drugi doktorant prof. M. Serwińskiego, wtedy już profesor, Czesław Strumiłło (prorektor PŁ ds. nauki w latach 1984-1987 i rektor PŁ w latach 1987-1990) a prodziekanem ds. studenckich, trzeci doktorant prof. M. Serwińskeigo, wtedy docent, Zdzisław Kembłowski (prorektor PŁ ds. ogólnych w latach 1978-1984). Profesor Serwiński kierując Instytutem Inżynierii Chemicznej otoczony był wypromowanymi niegdyś przez siebie doktorantami. Pierwszym pracownikiem z Katedry Aparatury Procesowej, który wejdzie w 1981 r. do władz Instytutu Inżynierii Chemicznej, a w przyszłości będzie trzecim dziekanem Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska był prof. Andrzej Heim.
W 1972 r. zakończono budowę pawilonu inżynierii chemicznej przy ul. Wólczańskiej 175 składającego się z 2500 m2 użytkowej powierzchni audytoryjno-laboratoryjno-biurowej oraz hali technologicznej o powierzchni 1600 m2. Koordynatorem budowy był prof. Z. Kembłowski. Pomagali mu dr inż. J. Kwaśniak, dr inż. R. Zarzycki i kierownik Warsztatu J. Tomczak.
W 1976 r. liczba pracowników samodzielnych stała się wystarczająca, aby Rada Naukowa Instytutu Inżynierii Chemicznej uzyskała prawo przeprowadzania przewodów doktorskich i nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria chemiczna.
Wśród zakładów współpracujących z Instytutem coraz częściej pojawiały się zakłady spoza branży chemicznej - w przemyśle biotechnologicznym, kosmetycznym, farmaceutycznym, papierniczym, włókienniczym, spożywczym (najczęściej cukrownie, zakłady przetwórstwa owocowo-warzywnego i zakłady spirytusowe), a także wydobywczym, metalurgicznym, energetycznym, maszynowym, odlewniczym - wszędzie tam, gdzie znajdowała zastosowanie inżynieria chemiczna. Z tego względu Instytut poczynił starania o zmianę nazwy na bardziej odzwierciedlającą to, czym się zajmował. W 1988 r. Minister Edukacji Narodowej nadaje instytutowi nazwę: Instytut Inżynierii Chemicznej i Procesowej.
1990 r. - Zorganizowanie Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Research and Teaching of Chemical and Process Engineering” w Konopnicy.
W 1991 r. z inicjatywy ówczesnego prodziekana ds. studenckich prof. W. Kamińskiego pod kierownictwem dr inż. Ewy Mitury zorganizowane zostało na wydziale, po raz pierwszy, Seminarium Studenckie „Problemy Ochrony Środowiska".
W roku akademickim 1991/92 uruchomiony został drugi kierunek dyplomowania: inżynieria środowiska, realizowany przez prof. Romana Zarzyckiego (prorektor PŁ ds. studenckich w latach 1990-1993) i jego współpracowników. Decyzja ta zaowocowała burzliwym rozwojem wydziału.
W lutym 1992 r. Instytut Inżynierii Chemicznej i Procesowej na prawach wydziału został przekształcony w dziesiąty, samodzielny wydział Politechniki Łódzkiej pod nazwą Wydział Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska. W ramach wydziału powstały cztery katedry: Katedra Aparatury Procesowej, Katedra Inżynierii Chemicznej, Katedra Inżynierii Bioprocesowej oraz Katedra Podstaw Ochrony Środowiska (obecna nazwa: Katedra Systemów Inżynierii Środowiska). W Katedrze Inżynierii Bioprocesowej działały dwa zespoły naukowe: Zespół Suszarnictwa kierowany przez prof. C. Strumiłło i Zespół Bioinżynierii, którego twórcą i kierownikiem był doc. Henryk Michalski. Pierwszym dziekanem wydziału został prof. Z. Kembłowski.
W 1993 r. w Katedrze Systemów Inżynierii Środowiska powstało Centrum Szkoleniowe Ochrony Środowiska, które rozszerzyło ofertę dydaktyczną wydziału o studia podyplomowe: Studium Podyplomowe Ochrona Środowiska (1994 r.), Studium Podyplomowe Bezpieczeństwo Procesów Przemysłowych (1995 r.), Studium Podyplomowe Operacje Jednostkowe w Ochronie Środowiska (2001 r.), Studium Podyplomowe Bezpieczeństwo i Higiena Pracy (2005 r.). Dla potrzeb Centrum władze uczelni przeznaczyły pałacyk przy ul. Wólczańskiej 213. Wydział przeprowadził remont i adaptację pałacyku do celów szkoleniowych, a pieniądze na ten cel zdobył kierownik Katedry Systemów Inżynierii Środowiska prof. R. Zarzycki. Obecnie mieści się tu również dziekanat wydziału.
W 1993 r. dziekanem wydziału został prof. C. Strumiłło. Był on dwukrotnie wybierany do Komitetu Badań Naukowych (1990-1996), a w kadencji 1993-1996 został przewodniczącym Zespołu Chemii, Technologii Chemicznej i Inżynierii Chemicznej, przewodniczącym Komisji Badań Stosowanych, a także wiceprzewodniczącym KBN-u). W tym samym czasie władze uczelni z ówczesnym rektorem prof. J. Krysińskim na czele odkupiły od władz miasta teren i budynki pofabryczne (do remontu) dawnych Zakładów Przemysłu Bawełnianego Lodex. Profesor Strumiłło położył ogromne zasługi w zakresie rozbudowy bazy lokalowej wydziału. Uzyskał zgodę na objęcie w posiadanie budynku przy ul Wólczanskiej 215 oraz zdobył duże dotacje z KBN-u i Ministerstwa Edukacji Narodowej na remont i adaptację budynku dla potrzeb wydziału. Pomogły finansowo również władze uczelni. Ponadto prof. R. Zarzycki pozyskał duże dofinansowanie ze środków Unii Europejskiej w ramach projektu PHARE-STRUDER. Na seniora budowy powołano prof. W. Kamińskiego.
W 1994 r., po śmierci doc. H. Michalskiego, kierownictwo Zespołu Bioinżynierii, w Katedrze Inżynierii Bioprocesowej kierowanej przez prof. C. Strumiłło, objął prof. S. Ledakowicz.
W 1995 r. w wyniku wydzielenia z Katedry Inżynierii Bioprocesowej powstała Katedra Procesów Cieplnych i Dyfuzyjnych pod kierownictwem prof. C. Strumiłło; kierownikiem Katedry Inżynierii Bioprocesowej został prof. S. Ledakowicz (dziekan wydziału od 2005 r.).
W 1995 r. odszedł na zawsze kierownik Katedry Aparatury Chemicznej, współtwórca Instytutu Inżynierii Chemicznej na prawach wydziału - prof. H. Błasinski; kierownikiem Katedry Aparatury Procesowej został prof. A. Heim.
W 1997 r. z inicjatywy dziekana prof. C. Strumiłło, powstała Katedra Termodynamiki Procesowej. Kierownikiem Katedry został prof. W. Kamiński. W 1997 r. zakończyły się prace adaptacyjne budynku przy ul. Wólczańskiej 215. Uroczyste otwarcie nowego gmachu wydziału z dużą aulą, biblioteką i licznymi laboratoriami dydaktycznymi i naukowymi miało miejsce w dniu 19 listopada 1997 r.
W 1998 r. Wydział uzyskał prawa habilitacji w zakresie inżynierii chemicznej. Dawało to uprawnienia do prowadzenia przewodów habilitacyjnych i studiów doktoranckich oraz przeprowadzania awansów na profesora tytularnego. Od 1998 r. na Wydziale prowadzone są 4-letnie Studia Doktoranckie „Inżynieria Chemiczna w Ochronie Środowiska".
Latem 1999 r. na bródzieńskim cmentarzu w Warszawie Wydział pożegnał prof. dr Mieczysława Serwińskiego.
Od 1.01.2000 r. Uniwersytet Bałtycki z siedzibą w Uppsali, Szwecja, otworzył w Politechnice Łódzkiej, na Wydziale Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska, Centrum Uniwersytetu Bałtyckiego na Polskę. Dyrektorem Centrum został prof. Ireneusz Zbiciński (prorektor PŁ ds. Studenckich od 2005 r.). Głównym celem działania Uniwersytetu jest edukacja w zakresie ochrony środowiska oraz integracja młodzieży z krajów regionu Morza Bałtyckiego.
W dniu 6.02.2002 r. Wydział obchodził uroczyście swoje 10 urodziny. Z okazji tego święta władze uczelni i władze wydziału ufundowały pamiątkową tablicę z brązu, poświęconą prof. M. Serwińskiemu, twórcy inżynierii chemicznej i procesowej w Łodzi, rektorowi Politechniki Łódzkiej w latach 1968÷1975. Tablica została umieszczona na ścianie auli P-303 w nowym budynku Wydziału przy ul. Wólczańskiej 215.
Uchwałą z dnia 28.06.2002 r., na wniosek Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej, Konferencja Rektorów Uniwersytetów Polskich, w uznaniu wysokiej jakości kształcenia, udzieliła akredytacji kierunkowi inżynieria chemiczna i procesowa prowadzonemu na Wydziale Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska PŁ na 5 lat; W 2003 r. akredytacji kierunkowi inżynieria chemiczna i procesowa udzieliło Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej.
W 2004 r. Centralna Komisja ds. Stopni i Tytułów przyznała Radzie Naukowej Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria środowiska.
2009 r. - Uzyskanie akredytacji kierunku inżynieria środowiska.
2013 r. - Rozpoczęto prace przy realizacji projektu: „Budowa nowego budynku Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska Politechniki Łódzkiej”. Projekt realizowany będzie w ramach Działania 13.1 priorytetu XIII Infrastruktura szkolnictwa wyższego w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2007 – 2013. Budynek umiejscowiony zostanie na rogu ulic Żwirki i Stefanowskiego w pobliżu gmachu Wydziału Biotechnologii i Nauk o Żywności PŁ.
2014 r. - Ruszyła budowa nowego budynku wydziału. Poniżej wmurowanie aktu erekcyjnego:
2015 r. - Oddanie do użytku budynku LabFactor. Wydział Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska wyprowadzi się ostatecznie z Wydziału Chemicznego zwalniając halę technologiczną, laboratoria i pokoje pracownicze w Gmachu Garbarstwa i kończąc tym samym sublokatorski okres w swojej historii.
Władze Instytutu Inżynierii Chemicznej
(od 1988 r. Instytutu Inżynierii Chemicznej i Procesowej)
| Lata | Dyrektor | Wicedyrektorzy |
| 1970 - 1974 | prof. M. Serwiński | prof. H. Błasiński doc. C. Strumiłło doc. Z. Kembłowski |
| 1974 - 1978 | prof. M. Serwiński | prof. H. Błasiński prof. C. Strumiłło doc. Z. Kembłowski |
| 1979 - 1981 | prof. M. Serwiński | prof. H. Błasiński prof. C. Strumiłło doc. R. Zarzycki (1978-1979) doc. H. Michalski (1979-1981) |
| 1981 - 1984 | prof. M. Serwiński | doc. A. Heim doc. S. Michałowski |
| 1984 - 1987 | prof. M. Serwiński | prof. H. Błasiński (1984-1986) doc. A. Heim doc. R. Zarzycki |
| 1987 - 1990 | prof. Z. Kembłowski | prof. S. Michałowski prof. R. Zarzycki |
| 1990 - 1992 | prof. Z. Kembłowski | prof. A. Heim dr hab. W. Kamiński |
Struktura organizacyjna Wydziału w 1992 r.
| Katedra | Kierownik | Liczba nauczycieli akademickich |
| Aparatury Procesowej | prof. dr hab. Andrzej Heim | 17 |
| Inżynierii Chemicznej | prof. dr hab. Zdzisław Kembłowski | 10 |
| Inżynierii Bioprocesowej | prof. dr hab. Czesław Strumiłło | 24 |
| Podstaw Ochrony Środowiska | prof. dr hab. Roman Zarzycki | 18 |
Władze Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska
| Lata | Dziekan | Prodziekani |
| 1992 - 1993 | prof. Z. Kembłowski | prof. A. Heim dr hab. W. Kamiński |
| 1993 - 1997 | prof. C. Strumiłło | prof. A. Heim dr hab. W. Kamiński |
| 1997 - 2000 | prof. C. Strumiłło | prof. S. Ledakowicz, dr hab. M. Dziubiński, prof. PŁ |
| 1999 - 2002 | prof. A. Heim | prof. S. Ledakowicz, dr hab. M. Dziubiński, prof. PŁ |
| 2002 - 2005 | prof. A. Heim | prof. W. Kamiński dr hab. inż. C. Kuncewicz, prof. PŁ prof. I. Zbiciński |
| 2005 - 2012 | prof. S. Ledakowicz | dr hab. Z. Pakowski, prof. PŁ. dr hab. inż. C. Kuncewicz, prof. PŁ dr hab. L. Nowicki, prof. PŁ |
| 2012 - 2016 | Prof. dr hab. inż. Ireneusz Zbiciński | prof. dr hab. inż. Jacek Tyczkowski, dr hab. inż. Hanna Kierzkowska-Pawlak dr inż. Jarosław Sowiński |
| 2016 - 2019 | dr hab. inż. Piotr Kazimierski, prof. uczelni | dr hab. inż. Marcin Bizukojć, prof. uczelni dr hab. inż. Jerzy Sęk, prof. uczelni dr hab. inż. Grzegorz Wielgosiński, prof. uczelni |
| 2019 - 2020 | dr hab. inż. Hanna Kierzkowska - Pawlak, prof. uczelni | dr hab. inż. Dariusz Heim, prof. uczelni dr inż. Jarosław Sowiński dr inż. Anna Klepacz-Smółka |
| 2020 - 2022 | dr hab. inż. Grzegorz Wielgosiński, prof. uczelni | prof. dr hab. inż. Marcin Bizukojć dr hab. inż. Jacek Stelmach dr inż. Anna Klepacz-Smółka |
| 2022 - w toku | prof. dr hab. inż. Grzegorz Wielgosiński | prof. dr hab. inż. Marcin Bizukojć dr hab. inż. Piotr Kazimierski, prof. uczelni dr inż. Anna Klepacz-Smółka |
na podstawie książki: "Inżynieria Chemiczna i Procesowa w Łodzi. Krótki Zarys Historii", (autor: Urszula Cywińska)
szczegóły w załączniku - opracowanie: Urszula Cywińska